Piłka ręczna

1.

PIŁKA RĘCZNA

2.

Historia powstania
Początków historii piłki ręcznej możemy doszukać się nawet w starożytnej
Grecji. Rywalizowano tam wtedy w grach nazywanych episkyros oraz urania,
podczas których piłkę, ułożoną początkowo na kamiennej linii (skyros),
podawano wyłącznie przy pomocy rąk. Celem gry było przeniesienie piłki poza
końcową linię boiska po stronie przeciwnika.

3.

Piłka ręczna w Danii
Duńczyk Holger Nielsen wprowadził tę dyscyplinę do programu wychowania
fizycznego w gimnazjum w Ordrup oraz spisał pierwsze zasady i reguły
„nowoczesnej” piłki ręcznej (handbold) w 1898 roku (opublikował je jednak
w roku 1906).
Przepisy zawierały m.in. zasady o: uczestnictwie w grze 14-tu zawodników
podzielonych na dwie drużyny, zasady 3 sekund na przetrzymanie piłki, zakaz
biegania z piłką, podania i rzuty można było dokonywać jedynie przy pomocy
rąk itd.
W roku 1904 handbold był
popularny na terenie całej Dani.
Na fali popularności tej gry,
założono Duński Związek Piłki
Ręcznej w tym samym roku.

4.

Piłka ręczna w Czechach
Należy wspomnieć również o czeskich korzeniach piłki ręcznej. Źródła
wskazują, że piłka ręczna w Czechach rozwinęła się z gry zwanej „hazena”.
Twórcą hazeny zapoczątkowanej w Czechach w 1906 roku był nauczyciel
wychowania fizycznego z Pragi A. Kristol. Celem Stworzenia hazeny było
dostarczenie młodzieży, innej równie ciekawej, ale i dużo bezpieczniejszej
gry niż piłka nożna. W Czechach hazena zdobyła wielu zwolenników
zwłaszcza wśród młodzieży męskiej.

5.

Piłka ręczna w Niemczech
Niemcy uważają się za jednych z prekursorów piłki ręcznej. Niemiecka wersja
tej gry wywodzi się z Konigsbergerball i znana była następnie jako Torball czyli
piłka bramkowa. Datą oficjalną powstania piłki ręcznej w Niemczech określa
się jako rok 1915.
Niemiec Max Heiner opublikował przepisy; uważał on, iż gra ta sprzyjała
będzie bardziej płci żeńskiej, z racji „rzekomej” mniejszej brutalności
w porównaniu do powstałej wówczas wydawać by się mogło "męskiej" piłki
nożnej.
Z perspektywy czasu, można śmiało uznać, iż Heiner oraz wielu innych
promotorów sportu, było w dużym błędzie, gdyż piłka ręczna jest dla ludzi
zdecydowanie twardszych i odporniejszych psychicznie, czyli nadają się
do tej gry zarówno kobiety jak i mężczyźni. Podobnie zresztą jak mylili się
z piłką nożną, którą z podobnym skutkiem mogą uprawiać mężczyźni jak
i kobiety.

6.

Z tego tez założenia na szczęście wychodził Carl Schelenzal. W 1919 roku
wprowadził przepisy uatrakcyjniające tę dyscyplinę dla mężczyzn. Zmienił
on przepisy, w których dozwolona była gra piłką, oraz gra ciałem. Były to jedne
z wielu czynników mający duży wpływ na rozwój techniki tej dyscypliny
sportowej.
W roku 1920 nazwę „Piłka bramkowa” zastąpiono nazwą „Piłka ręczna”.
W tym samym roku wprowadzono piłkę ręczną do programu nauczania
w szkołach niemieckich.

7.

Piłka ręczna w Polsce
Historia piłki ręcznej w Polsce rozpoczyna się w roku 1917, kiedy to gra ta
rozpowszechniła się wśród internowanych w Szczypiornie legionistów polskich
(podoficerów i szeregowców I oraz III Brygady) z zasadami gry, wymyślonej
przez ich rodaka Konrada Kocha (wersja 11 osobowa na otwartych boiskach).
Z zasadami gry zapoznali ich strażnicy niemieccy (wartownicy), od nazwy
miejscowości z kolei przejęła nazwę gra „szczypiorniak” (teren obozu
jenieckiego znajdował się w Szczypiornie-ówczesna wieś, która obecnie jest
dzielnicą Kalisza) Nazwy „szczypiorniak” używa się już tylko z przyzwyczajenia,
jednak tyczy się ona tylko nieuprawianej już obecnie wersji niemieckiej.

8.

Pierwsze zawody piłki ręcznej
Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku, na życzenie Adolfa
Hitlera, przeprowadzono po raz pierwszy zawody piłki ręcznej na stadionie
otwartym. Rozgrywane one były na zewnątrz, na boisku, ta odmiana piłki
ręcznej nosiła nazwę Feldhandball.

9.

Zasady gry
W grze biorą udział dwie drużyny liczące nie więcej niż 16
zawodników (7 na boisku i nie więcej niż 9 rezerwowych).
Zawodnicy występują na pozycjach:
bramkarz
obrotowy (koło)
rozgrywający: lewe pół, prawe pół, środek (przed obrotowym)
skrzydłowi: lewe skrzydło, prawe skrzydło.

10.

Celem gry jest zdobycie większej liczby bramek niż drużyna przeciwna.
Gol jest zdobyty, gdy piłka przekroczy linię bramkową całym obwodem
i znajdzie się wewnątrz bramki. Mecz dzieli się na połowy po 30 minut
z 10-minutową przerwą.

11.

Piłka może być rzucana, popychana, łapana, uderzana,
zatrzymywana. Zawodnicy mogą dotykać piłki wszystkimi częściami
ciała oprócz podudzia i stóp. Jeżeli zawodnik nie kozłuje piłki, może
ją trzymać jedynie 3 sekundy. Tylko bramkarz znajdujący się w polu
bramkowym (w obrębie linii 6 metrów) jest zwolniony
z przestrzegania tych zasad.

12.

Mecz rozpoczyna drużyna, która wygrała piłkę po rzucie monetą. Zawodnik
tej drużyny wykonuje podanie do partnera z zespołu, trzymając jedną stopę
na linii środkowej boiska do chwili, gdy piłka opuści jego dłonie.
Gracze podczas początku i wznowienia gry muszą przebywać na swoich
połowach boiska.

13.

Gracz będący w posiadaniu piłki może ją podać, kozłować lub trzymać.
Nie może również wykonać więcej niż trzech kroków, trzymając piłkę.
Po zdobyciu bramki przez jedną z drużyn, zespół który ją stracił, wznawia grę
rzutem ze środka boiska. Gdy zawodnik jednej z drużyn wykonuje rzut do
bramki, musi uważać, by nie przekroczyć linii znajdującej się 6 metrów od
bramki. Gdy jednak ją przekroczy, jest rzut wolny dla drużyny przeciwnej.

14.

W wypadku gdy obrońca znajdzie się we własnym polu bramkowym w czasie
obrony, sędziowie dyktują rzut karny. Jest on wykonywany z odległości
7 metrów od bramki. Zawodnik wykonujący rzut karny znajduje się sam na
sam z bramkarzem.

15.

PIŁKA
Obwód piłki używanej przez mężczyzn: od 58 do 60 cm, waga: od 425
do 475 g. Natomiast u kobiet obwód wynosi od 54 do 56 cm, waga od
325 do 400 g.
STRÓJ SPORTOWY
Ubiór zawodników musi być jednolity dla wszystkich członków zespołu
(nie dotyczy to bramkarzy); strój składa się ze spodenek i koszulek,
opatrzonych numerami; numery na plecach powinny mieć przynajmniej
20 cm, a z przodu przynajmniej 10 cm; nie wolno używać kasków ani
masek ochronnych, zakazane jest także noszenie biżuterii i okularów
w twardych oprawkach oraz innych przedmiotów mogących narażać
graczy na niebezpieczeństwo.

16.

BOISKO
Boisko ma wymiary 40 na 20 metrów; dłuższy bok zwany jest linią boczną,
a krótszy linią końcową; część linii końcowej znajdująca się między słupkami
bramki nosi nazwę linii bramkowej; wzdłuż jednej z linii bocznych, po 4,5
metra po obu stronach linii środkowej wyznaczona jest linia zmian; na boisku
wyznaczone są dwa pola bramkowe ograniczone ćwierćokręgami
o promieniu 6 metrów, ze środkiem w punktach ustawienia słupków bramki,
oraz linią równoległą do linii końcowej umiejscowionej w odległości
6 metrów. W polu bramkowym drużyny może przebywać tylko jej bramkarz;
bramka ma 2 metry wysokości i 3 szerokości.

17.

18.

Sędziowie to dwóch boiskowych (sędziowie główni), którzy nadzorują
przebieg gry i rozstrzygają wszystkie spory oraz stolikowi: mierzący czas
(obsługa tablicy wyników), sekretarz (prowadzenie protokołu). Przy stoliku
sędziowskim może również zasiadać 1 lub więcej delegatów

19.

20.

Dziękujemy za uwagę!
Gabriela Cisło i Milena Kieraś